พิเชษฐ ฮ้องหาญ ( ก้าวเดินใหม่ ): ความพิการกับการเที่ยวนอกบ้าน

ความพิการกับการเที่ยวนอกบ้าน

เปิดหูเปิดตานอกบ้าน

หัวข้อนี้ในส่วนตัวของผม การออกไปนอกบ้านก็สำคัญเช่นกันครับ สำหรับคนพิการแล้ว ก่อนอื่นต้องเตรียมใจไว้ก่อนเลยว่า เราต้องไม่อายใครที่มองมาทางเรานะครับ เพราะเป็นธรรมชาติของคนที่มองครับ เขาคงคิดว่าคนที่นั่งรถเข็น เป็นอะไรมาถึงได้มานั่งรถเข็น ถ้าคิดกลับกันแล้ว ผมก็คงคิดเหมือนกับเขานั้นแหล่ะครับ ในช่วงแรกๆ ผมก็อายนิดหนึ่งเหมือนกันครับ แต่พอได้กลับมาคิด ก็เปลี่ยนความคิดใหม่หมดครับ ตอนนี้ผมมองโลกสดใสขึ้นกว่าเดิมเยอะเลยครับ

การออกไปเปิดหูเปิดตานอกบ้าน ผมคิดว่าเป็นการผ่อนคลายมากกว่าครับ ไม่ว่าจะออกไปคุยกับเพื่อนข้างบ้านบ้าง หรือไปร้องเพลงคาราโอเกะตามห้างบ้าง ( ในกรณีที่บ้านอยู่ใกล้ห้าง ) ไปเทียวทะเล ทานข้าวนอกบ้านบ้าง ที่สำคัญคือกำลังใจจากครอบครัว หรือญาติที่ดูแล ต้องให้ความสำคัญในเรื่องนี้นิดหนึ่งนะครับ มาดูกันครับว่าผมไปเที่ยวไหนมาบ้าง ตลอดเวลาที่พิการมา 4 ปีครับ

พิการเพียงกาย..อย่าให้อายหมา

คนเอ๋ย คนพิการ สังขารขันธ์
ก็คือคน เหมือนกัน นั่นแหละหนา
แม้ร่างกาย บางส่วน ไม่ชวนตา
... เราก็มี ชีวิตชีวา คุณค่าคน

แม้ตาบอด หูหนวก และเป็นใบ้
แม้แขนขา ขาดไป อย่าได้ฉงน
แม้เผชิญ ความทุกข์ยาก ลำบากลำบน
แม้มืดมน ว้าเหว่ อยู่เอกา

อย่าได้ทุกข์ อย่าได้ท้อ จงต่อสู้
พิสูจน์ตน ให้โลกดู ให้รู้ค่า
ตราบยังมี ดวงจิต ชีวิตชีวา
ก็ยังมี มรรคา ก้าวหน้าไกล

ไม่มีแขน ไม่เป็นไร จงใช้ขา
ไม่มีตา ใช้สัมผัส ถนัดได้
ไม่มีขา จงใช้แขน ทดแทนไป
เพียงมีใจ คงมั่น เท่านั้นพอ

กฎแห่งกรรม ฝืนได้ ไฉนเล่า
แหละคนเรา เลือกเกิดได้ ไฉนหนอ
ความต้องการ ความอยากได้ ไฉนพอ
ความทดท้อ สำเร็จได้ ไฉนกัน

พิการเพียง ร่างกาย อย่าอายแอบ
แสดงแบบ เยี่ยงอย่าง คนสร้างสรรค์
กายพิกล พิการบ้าง ก็ช่างมัน
เพียงใจนั้น งดงาม ด้วยความดี