ผมขับรถจักรยานยนต์มารับแฟนหลังจากเขาเลิกงาน ผมเลิกงานกลับมาก่อน ส่วนแฟนผมทำ OT ต่อกว่าจะมาถึงบ้านก็ 5 ทุ่มเข้าไปแล้ว คืนนั้นฝนตกปอยๆ
ไฟทางเข้าหมู่บ้านไฟทางดับ ผมขับรถอย่างระมัดระวัง พอรับแฟนขึ้นท้ายรถเสร็จ ผมก็ค่อยๆขับมาเรื่อยๆ มารู้สึกตัวเหมือนคนพูดว่า คนนี้ยังไม่ตาย มีไฟส่องหน้าผม
ผมพยายามจะเรียกให้ช่วย รู้สึกว่าเสียงผมที่พูดออกไปเบา ผมงงไปหมด นี้มันเกิดอะไรขึ้น ผมมานอนอยู่ที่นี้ได้ไง แล้วแฟนผมไปไหน ทำไมผมขยับตัวไม่ได้ คอก็หันไม่ได้ทำอะไรไม่ถูก ผมค่อยๆตั้งสติใหม่ ผมขับรถล้มหรือนี้
นึกถึงแฟนผมขึ้นมาทันที เธอจะเป็นยังไง ไม่อยากจะนึกภาพว่าเธอเจ็บตรงไหน อะไร ยังไง สักพักก็มีคนมาบล็อกคอผม พร้อมกับพาขึ้นรถมูลนิธิร่วมกตัญญู ระหว่างนั้นผมรู้สึกตัวตลอดเวลา มารู้ภายหลังว่า ผมขับรถชนท้ายรถพ่วง 18 ล้อ
ส่วนแฟนผมก็นำส่งโรงพยาบาลเหมือนกัน พอถึงโรงพยาบาลผมได้ยินเสียงแฟนผมร้องอย่างทรมาน อยากหันหน้าไปดูแต่ก็หันไปไม่ได้ หมอบอกว่าต้องรีบผ่าตัดด่วนเพราะเธอมีเลือกคลั่งในสมอง ส่วนผมหมอส่งผมไปเอกซเรย์ที่โรงพยาบาลรามาในกรุงเทพฯ
ตอนนั้นผมยังรู้ไม่ว่าผมเป็นอะไร ทำไมขยับตัวไม่ได้ ได้แต่นอนคิดไปต่างๆนาๆ ทำไมเหตุการณ์แบบนี้ต้องมาเกิดขึ้นกับผม ทำไมเราโชคร้ายอย่างนี้ เหมือนกับว่าเราฝันไป พยายามบอกตัวเองว่า นี้นะเรากำลังฝัน เรากำลังฝัน มันไม่ใช่ความจริง
แต่คนเราหนีความจริงไม่พ้น เราต้องยิ้มและยอมรับกับมัน (บอกตัวเอง เดียวมันก็ดีเอง)
สิ่งดีดียังมีใหม่
เพียงก้าวเดินต่อปัย
ยิ้มเข้าไว้มั่ยอ่อนแอ
ผิดหวังแค่เริ่มต้น
จงอดทนอย่าท้อแท้
ยิ้มให้ความอ่อนแอ
ใจแน่วแน่มั่ยหลงทาง
ขอบคุณครับที่อ่านข้อความของผมนะครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น