: ยิ้มสู้กับชีวิต

ทุกวันนี้  ผมอยู่เพื่อสู้

   สู้กับอาการที่หลังจากเกิดอุบัติเหตุที่ไมเคยหายครับ 

อาการไม่หายเลยของผม

1. ระบบการหายใจ
    หายใจสะดวก  ถ้านั่งนาน ๆ ผมจะเหนื่อยเเร็ว  หรือแม้แต่เวลากินข้าว  ตักกับข้าว  แปรงฟัน  หรือทำอะไรก็ตาม  ที่เกี่ยวกับการนั่ง  ถ้านอนลงจะรู้สึกดีและหายใจสะดวกด้วย  หรือถ้านอนนาน ๆ ถ้าปรับนั่งจะเวียนหัวครับ  อารกาศร้อนก็เหมือนกันครับหายไม่ค่อยออก

2. ไม่มีเหงื่อ  หรือเหงื่อไม่ออก
     ต่อให้ร้อนแค่ไหน  เฟงื่อผมไม่เคยออกเลยครับ  เนื่องจากเส้นประสาดส่วนนั้น  ไม่ทำงานครับ  เพื่อน ๆ ที่พิการระดับเดียวกับผม  ส่วนมากจะเหมือนกับผมครับ  

3. มือใช้งานไม่ได้
    จะยิบหรือจับอะไรก็ไม่ได้  หรือแม้แต่กระดิกนิ้วก็ไม่ได้ครับ  มือข้างซ้าย  หลังมือช่วงระหว่างนิ้วโป้งกับนิ้วชี้  จะปวดตลอดเวลาครับ  ทรมารมากครับ  ไม่ว่าจะบีบก็แล้ว  จะนวดแล้วก็ไม่หาย  ผมรู้สึกนิ้วโป้งข้างขวานิ้วเดียว  แต่ก็ใช้งานไม่ได้  ส่วนนิ้วชี้กับนิ้วกลางรู้สึกชา  นิ้วนางกัยนิ้วก้อยไม่รู้สึกเลยครับ

4. ตกใจง่าย
ถ้าผมได้ยินเสียงดัง  จะคกใจมากครับ  บางทีตกใจจนทำให้ตัวเองอารมณ์เสียไปเลย  

5. ไม่มีความรู้สึกตั้งแต่  หน้าอกลงไปจนถึงปลายเท้า

6. อาการเกรง
อาการนี้จะเป็นในช่วงที่เปลี่ยนท่า  อย่างนอนตะแคง  จะเปลิ่ยนไปเป็นนอนหงาย  หรือนั่งเปลี่ยนเป็นนอน  อาการก็จะเกิดขึ้นครับ

   ดูจากภาพ  ผมนั่งบนรถเข็นนาน ๆ หน้าตาสีด  สาเหตุเนื่องมาจาก  เลือดขึ้นมาเลี่ยงหน้าผมไม่ทัน  คือเลือดไหลลงไปด้านล่างปลายเท้า  แล้วการบีบตัวของกล้ามเนื้อน้อย  ทำให้เลือดไหลเวียนขึ้นมาไม่เพียงพอครับ  ถ้าได้นั่งหรือนอนบนเตียง   ก็จะเหมือภาพด้านหลังของรูปครับ  หรือยกขาขึ้นสูง ๆ ก็ช่วยได้ครับ  หน้าตาจะได้ดูดีหน่อย  และในการวาดรูปแต่ละครั้งจะลำบากหน่อยครับ  อาการที่กล่าวมานี้เป็นเรื่องปรกติไปแล้วครับสำหรับผม  และผมก็จะขอยิ้มสู้ต่อไป  ถ้าเจอที่ไหน  มาทักทายให้กำลังใจผมได้นะครับ  คำทักทายของคุณ  จะช่วยให้ผมมีกำลังใจที่จะยิ้มสู้กับวันใหม่  ต่อไป

" เกิดมาแล้ว..เราต้องอยู่..สู้ชีวิต"
จวบชีพปลิด..โรยร่วง..หมดห้วงฝัน
เมื่อชีพอยู่..ต้องทายท้า..กล้าประจัญ
มุ่งฝ่าฟัน..พิสูจน์ค่า..ราคาคน

ชีวิตเรา..เวลาเหลือ..เผื่อไม่มาก
แม้ลำบาก..เพียงไร..อย่าได้บ่น
ต้องต่อสู้..ด้วยลำแข้ง..แห่งตัวตน
จึงเกิดผล..งดงาม..ตามต้องการ

ธรรมดา..มนุษย์นี้..ทุกชีวิต
ชอบค้นคิด..ชอบจินตนา..บ้างบ้าฝัน
มีมากมาย..ผู้ชี้ทาง.."ฝ่าทางตัน"
ยังอยากดั้น..ก้าวย่าง.."ทางไม่ชี้"

ความเป็นตัว..ของตัว..แม้มัวมืด
จึงอยากยืด..ก้าวย่าง..อย่างศักดิ์ศรี
มิยอมหยุด..ยืนหลับ..อยู่กับที่
ในบางที..แม้อาจเฉื่อย..เหนื่อยเต็มทน

อย่าทดท้อ..หากความหวัง..ยังยั้งอยู่
ต้องลองสู้..ปักหลัก..ดูสักหน
อาจมีบ้าง..ประสบ..ความทุกข์ทน
อย่าล้าจน..หมดเข้มแข็ง..หมดแรงใจ

"เกิดมาแล้ว..เราต้องอยู่..สู้ชีวิต"
หากพินิจ..มองเห็นทาง..สว่างใส
จำต้องอด..และทน..ดิ้นรนไป
จะแลเห็น..ความวิไล..ในตัวตน

นี่แหละหนา..คือ"ค่า..แห่งชีวิต"
ยากเพียงนิด..อย่าละเมอ..เพ้อพร่ำบ่น
ก้าวต่อไป..เยื้องย่าง..อย่างอดทน
สมกับค่า..ความเป็นคน.."ค้นถูกทาง




ขอบคุณครับที่อ่านข้อความของผม