อย่าอาย ที่เราไม่เหมือนใคร
จงดีใจ ที่เราโดดเด่นกว่าคนอื่น
ผมเคยออกมาตลาดนัดหน้าบ้านบ่อยครั้งครับ ทุกครั้ง คนในตลาดจะมองเราเป็นพิเศษ
เพราะเรานั่งรถเข็นวิลแชร์ อาจจะเป็นจุดเด่นให้คนมอง ช่วงแรกๆก็อายครับ ขนาดพิการมาหลายปีแล้ว
แต่ผมคิดให้มันสบายใจครับ ว่าทุกคนที่มองเรา คงสงสัยว่าเรานั่งรถเข็นเพราะอะไร บางท่านก็ถาม บางท่านก็ยิ้ม บางท่านก็จอง เป็นเรื่องธรรมชาติที่จะเป็นแบบนั้น
ตอนนี้ผมไม่อายแล้ว ไปตลาดนัดทีไร เหมือนได้ไปเที่ยว บอกตัวเองว่า ต้องไปบ่อยๆ เมื่อมีโอกาส
ที่ออกมานอกบ้าน หรือลงเตียงครับ
อยากให้ทุกท่านทีกำลังอายในสิ่งเราเป็น ออกมาดูโลกภายนอกบ้าง ไม่ได้โหดร้ายอย่างที่เราคิด
สิ่งที่โหดร้ายที่สุดคือ จิตใจเราเอง มันปิดกั้นเรา มันคอยกระซิบเราตลอดเวลา อาย อาย อาย ๆๆๆๆ
ทุกสิ่ง ทุกอย่าง สุข ทุกข์ เกิดที่ใจเราเอง
