ย้อนความนิดหน่อยครับ ในระหว่างที่ผมผ่าตัดและอยู่ในห้อง I.C.U นั้น ทางแฟนผมอยู่อีกโรงพยาบาล คุณหมอตรวจร่างกายแฟนผมพบว่า มีเลือดคลั่งในสมองต้องผ่าตัดด่วน ในระหว่างที่รอหมอผ่าตัดอยู่นั้น ทางคุณแม่แฟนผม ท่านได้เล่าให้ฟังหลังจากเกิดอุบัติเหตุว่า ท่านได้ตามหาแฟนผมว่าอยู่ไหน เพราะว่าทางโรงพยาบาลได้ถอดเสื้อผ้าที่แฟนผมใส่ออก ใส่ชุดโรงพยาบาลแล้วมองหาไม่เจอ เพราะเหมือนกันหมดรวมทั้งแฟนผมได้โกนหัว รอการผ่าตัด ( คนไข้นอนเรียงกันเยอะ ) ท่านเล่าให้ฟังว่า แม่กับพี่สาวปุ้ยอีกสองคนเดินตามหาอยู่นาน มองเห็นอีกเตียงหนึ่งมีชุดฟอร์มพนักงานที่แฟนผมใส่ ห่ออยู่ในถุงพลาสติกใสที่เปื้อนเลือด แม่จำได้ ว่าเป็นชุดพนักงานปุ้ยจริงๆ ( แฟนผมชื่อปุ้ยครับ ) และท่านได้เดินไปดูปรากฏว่าใช่จริงๆ พอท่านเห็นต่างพากันร้องให้ เพราะปุ้ยนอนดิ้นไม่หยุดเลย ทางพยาบาลจับหมัดแขนและเท้าติดกับราวเตียง สักพักทางคุณหมอได้เดินทางมาถึงพอดีเลย และได้ทำการผ่าตัดในคืนนั้นเลย
หลังจากผ่าตัดเสร็จสิ้นไปได้ด้วยดี ทางคุณบอกกับคุณแม่ว่า หมอบอกไม่ได้เหมือนกันว่า คนไข้จะฟื้นตอนไหน อาจวันหนึ่ง หรือสองวัน หรืออาทิตย์หนึ่ง ถ้าฟื้นขึ้นมาอาจจำอะไรไม่ได้ การเดินอาจผิดปรกติ ทุกคนที่ได้ฟังคุณหมอบอกต่างพากันใจหาย ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นปุ้ยเมื่อฟื้นขึ้นมา
วันรุ่งขึ้นคุณแม่ได้ทำเรื่องขอย้ายโรงพยาบาล ย้ายไปโรงพยาบาลที่แฟนผมประกันสังคมอยู่ ทางโรงพยาบาลไม่อยากให้ย้ายเพราะคนไข้ยังไม่ฟื้น แต่ทางคุณแม่ให้เหตุผลว่า อยู่หลายวันค่าใช้จ่ายคงเยอะ ไม่ได้เงินทองมากมายขนาดนั้น ทางโรงพยาบาลจึงยอมให้ย้าย พอได้ย้ายโรงพยาบาลเสร็จ ได้ไปอยู่ห้อง I.C.U อีกโรงพยาบาลหนึ่ง และวันต่อมาเธอก็ฟื้น ทุกคนต่างพากันลุ้นว่าเธอจำได้ไหม ทางคุณแม่ได้เล่าให้ฟังต่อว่า แม่เรียก ปุ้ย..ปุ้ย..ได้ยินไหมลูก ถ้าได้ยินแม่เรียกก็ให้พยักหน้า พอแม่เรียกอีกเธอก็พยักหน้า ทุกคนที่เห็นต่างพากันดีใจ เป็นสัญญาณที่ดีที่เห็นเธอพยักหน้าตอบรับ
อาการของเธอช่วงนั้นเหม่อลอย ถามอะไรรู้เรื่อง สักพักก็จำไม่ได้ว่าใครถามอะไร ทางคุณหมอบอกว่าต้องใช้เวลา เธอเป็นอยู่อย่างนี้ สองถึงสามอาทิตย์ อาการถึงเป็นปรกติ หรือค่อยๆดีขึ้น อย่างปาฏิหาริย์ครับ แต่หูด้านซ้ายของเธอ สูญเสียการได้ยินโดยสิ้นเชิง แต่ก็ยังดี ยังเดินเหินเหมือนคนปรกติ และได้ดูแลผมที่เป็นคนพิการตลอดชีวิตเป็นต้นมา
ขอบคุณครับที่อ่านข้อความของผม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น